De laatste week had ik de eer om samen met Unicef België en 5 andere Belgische notarissen op veldbezoek #notariesforUnicef te mogen gaan bij Unicef Egypte.
We startten maandag ll in Caïro in een school gelegen in de wijk Heliopolis, uitgerekend een wijk die door de Belgische baron Empain gebouwd werd. Deze school vangt mindervalide kinderen op in het 'normale' onderwijs. In Egypte is het hebben van een mindervalide kind nog steeds een schande en via inclusieve scholen tracht Unicef hen toch een normaal leven te laten opbouwen. Deze 6 kinderen waren schatten maar het meisje Ayla met trisomie-21 trof me het meest.
Maandagavond vlogen we door naar Aswan, gelegen aan het Aswandam. Daar hadden we de kans om een kleuterschool te bezoeken. Een heel nieuw concept naar Egyptische normen want kinderen gaan er amper naar school voor de leeftijd van 6 jaar. De school was gestart in augustus van dit jaar maar leed al onder hun eigen succes. Het klasje telde vlotjes 40 kleuters die op ontdekking gingen in het verhaaltje van de haas en de schildpad. De beloning na het vele spelen en vertellen was een echte schildpad!
Het bezoek bracht ons dan in een lagere school waar we met de kinderen zelf in gesprek konden gaan over geweld tegen kinderen. Uit onderzoek blijkt dat in Egypte 93% van de kinderen in aanraking komt met geweld, en daar bedoelen we geen eenmalige pedagogische tik mee, maar wel degelijk de zware variant. Dit was even diep slikken voor ons allen.
In deze school werden de kinderen geleerd wat te doen in geval van geweld, dat voor intrafamiliaal plaats vindt. Maar het gesprek leerde dat theorie en praktijk toch nog wel een kloof kennen. We moeten dus hopen dat het gaat om een eerste steentje dat gedraaid werd om de hele rivier van richting te kunnen doen veranderen...
Een gesprek met de gouverneur van Aswan diezelfde middag leerde ons dat de Egyptische overheid wel bereid is tot verandering en wel snel, maar het probleem in dit land is dat er geen middenveld aanwezig is. Daardoor is het voor de overheid heel moeilijk om de burgers te bereiken en projecten succesvol voet aan grond te laten nemen. Gelukkig tracht Unicef daar een partner in te zijn en mochten we persoonlijk aanschouwen hoe de gouverneur en Unicef ter plaatse nieuwe afspraken maakten over het verder uitbouwen van de kleuterscholen, het afweren van geweld tov kinderen, het stoppen van genitale verminking, het opvolgen van zwangerschappen... Het stemde de hele groep quasi euforisch maar tegelijk is er het besef dat de weg nog zeer lang is...
Als afsluiter van de dag bezochten we een gemeenschapscentrum waar dokters en sociaal assistenten met de ouders en kinderen de hele dag in de weer zijn. Zo is er de familyclub waar moeders en vaders info en hulp krijgen mbt het opvoeden van kinderen en over gezonde voeding, de kinderen zelf leren spelenderwijs nieuwe begrippen en continenten kennen en tegelijk is er ook veel sport en spel met monitoren om de kinderen in groep te leren zijn. De kinderen komen na de schooltijd naar deze centra en blijven dan tot de avond valt. Sommige kinderen zijn hiervoor tot wel een uur onderweg om het toch allemaal te kunnen doen.
Tegelijk is er een dokter en verpleegsters die de ouders en kinderen kunnen nakijken en bij medische klachten kunnen ingrijpen. Een keer per week is er zelfs een tandarts aanwezig.
De plaats was zo hartverwarmend dat we bijna allemaal tranen in onze ogen hadden. Het onthaal was er ook zo fantastisch goed en zagen enkel gelukkige kinderen spelen op het pleintje.
Terug in Caïro bezochten we nog een lokaal gemeenschapscentrum waarbij ook de ouders heel veel informatie over de kinderen wordt bezorgd, maar waar ze de ouders ook leren uit 'afval' speelgoed te maken voor hun kinderen, gaande van een mobieltje voor boven een wieg, tot handgemaakte poppen en rammelaars. De veelal aanwezige moeders vinden op dit moment tevens de gelegenheid om elkaar te ontmoeten en ervaringen uit te wisselen. In dit centrum waren er ook veel Syrische moeders aanwezig. Via dit lokaal gemeenschapscentrum hadden ze elkaar leren kennen en trachten ze een nieuw en goed leven voor hun kinderen in Egypte op te bouwen. Maar ook de dramatische verhalen over de verloren familie die wellicht nooit meer terug te vinden zijn en andere oorlogstrauma's kwamen boven. Voor ons was het handen uit de mouwen en even helpen. Naast me zat een moeder die een klein meisje, Sara, van 6 maanden bij zich had. Toen ik aanbood om haar even over te nemen zag ik dat de moeder even opgelucht was te kunnen praten met de vriendinnen aan tafel en bezig te kunnen zijn met het maken van het speelgoed. Dat Sara daarna haar moedermelk teruggaf over mijn broek, heeft meer tot lachen geleid dan tot iets anders. De sfeer was gewoon gelaten!
In de namiddag hadden we de kans om even wat Egyptische cultuur op te snuiven en waar beter kon dat dan bij de piramides in Gizeh. Qua teambuilding kon dit ook wel weer tellen want we kropen letterlijk op handen en voeten omhoog in de grote piramide van Cheops en lachten ons een bult bij het aanschouwen van de lege grafkamer waar het veel te warm was.
Vrijdagochtend keerden we alweer richting Brussel terug. Na een weekje vertoeven in Egypte, valt nog meer te binnen dat 5 voor 12 is voor onze partij. De maatschappij in Egypte heeft geen middenveld waardoor dat nieuwigheden of veranderingen maar moeilijk tot bij de mensen raken. En ook omgekeerd gebeuren er vaak inbreuken tegen de mensenrechten op lagere niveaus die amper bij de hogere overheid gerapporteerd raken doordat er geen middenveld tussen zit. Als Christendemocrate bloedde mijn hart vaak tijdens de bezoeken. Door een positieve aanmoediging van iedereen ter plaatse is er een kans dat iets verandert. Het mooiste moment vond ik persoonlijk voor mezelf toen ik de lagere schoolkinderen in Aswan vroeg wat ze wilden worden als ze groot waren en afsloot dat als er konden over dromen en er hard genoeg voor willen werken, ze alles kunnen worden en zijn wie ze willen zijn. Cardijn zijn 'zien, oordelen, handelen' in de praktijk omgezet...
En dan nu de laatste week, vooruit!
