Van Cauwelaert schrijft dit weekend een opiniestuk in De Tijd met als titel « Schrap die C ». Vooral de onderstaande alinea trof me in deze:
« Het Vlaamse regeerakkoord komt neer op een feitelijke schrapping van de C in CD&V en het doorknippen van de allerlaatste lijnen met het sociaal middenveld. Want er zit nog weinig sociaals en zeker weinig christendemocratisch in dat regeerprogramma. Er valt weinig te vernemen van ‘de zwakkeren die het gevaar lopen verdrukt te worden en die door de openbare machten beschermd dienen te worden’, zoals het in het naoorlogse Kerstprogramma staat van de toen pas opgerichte CVP. In de uitvoering lijkt het Vlaamse regeerprogramma veeleer een wraakoefening op de sociale en de culturele sector.»
Bij de verkiezingsnederlaag in 2010 stelde de partij eertijds Inge Vervotte en Rik Torfs aan om een geactualiseerde visie van de Vlaamse christendemocratie op papier zetten waaraan het concrete handelen kon worden getoetst. Deze oefening gebeurde en had als uitgangspunt dat de christendemocratie niet staat voor een warrig verhaal, maar voor duidelijke keuzes op basis van heldere toetsstenen. Deze toetsstenen werden dan gedefinieerd door helderheid, zelfkritiek, zin voor nuance, diepgang, aandacht voor wat de mens en de samenleving beroert vanuit de traditie, respect voor de nabijheid van de mens en een ambitieuze blik op de toekomst.
Het zou ontkennen zijn dat de zon opgaat ‘s ochtends door te stellen dat het Vlaams regeerakkoord hier allemaal aan voldoet, maar we zijn natuurlijk, zoals Van Cauwelaert ook schrijft, niet meer die partij van 30% van weleer die de inhoud van deze akkoorden kan domineren.
Maar het gedachtegoed is daarom zeker niet verdwenen, wat net met deze interne verkiezingen eens te meer bewezen wordt. De ’C’ geeft ons de toetsstenen van ons wezenlijk bestaan als politieke partij en moet ons elke dag aansporen deze te gebruiken. Dat dit in het verleden niet of te weinig gebeurde, hoeft intussen geen uitleg meer.
Als je daarbij kritisch naar alle kandidaten, ook de afgevallen kandidaten, zou kijken en zou geluisterd hebben naar het laatste regeringsdeelnamecongres van 1 oktober ll, dan zijn deze toetsstenen telkens in de debatten bovengekomen. In bijzonder denk ik daarbij aan de tussenkomst van de jongste 90-jarige van de vergadering, de heer Jos Mees, tevens een van de nestoren van de vergadering, die in zijn betoog zelfs heel uitdrukkelijk hiernaar verwees. Als deelnemer aan het Kerstcongres in 1945 is het zijn missie om ons hier aan te herinneren, wat hij succesvol doet.
Cardijn (ook al met een C) gaf ons de leuze van ‘zien, oordelen, handelen’ mee. Vanuit deze filosofie startte mijn christen-democratisch engagement. De toetsstenen van Vervotte en Torfs zullen de komende jaren onze praktische wijzer zijn in de uitvoering van deze idealen.
En wanneer de Vlaamse regering, en misschien bij uitbreiding van de toekomstige federale regering, in zijn beleid deze waarden schenden, zal het des te meer onze taak zijn om hier actief tegen in te komen. We zijn een centrumpartij (ook met een C) doordat elke mens telt en niet omdat we linkser zijn dan rechts en rechtser zijn dan links.
Katrien
